‘t Drama op d’n hacienda.

Refrein: Och mien dudelke, mien snubelke, chiquita!
Mien primabella donna signorita.
Ik speul veur dich allein mien serenada
op bloëte veut in de piama.

Op eine hacienda achter in ut Ven.
zoot de dochter van Don Tinus in de kiepe-ren.
Kuëb, de caballero had um gaer as broëd.
“Guëf d’r genne”, zag zien pap, “det kump d’r mich neet oët.”

Bertha hoort um zinge, reep toen: “Huur ens Kuëb,
Kôm maar heej-eropper, want ik gluif det vader sluëp.”
Kuëb dae zag toen: “Bertha, ik weit al gôje raod,
kôm ein bietje doënder beej, dan kös ik door d’n draod.

Pap had det geraoke, reep toen: “Fikkie sjoek!”
Kuëb dae schriëwde: “De’s gemein, daen hônd is opgestoek”
En de caballero leep zich boëte aom,
maar ut kosde um ein bôks en ouk ein bietje baom.

Teks en Meziek:
F. Boermans/J Theelen/B. Verdellen.
De Vrijbuiters.
Gezônge: Ben Verdellen.

‘t Huikske.

Wie ich nog ei jungske waa, zoo van ei jaor of zös.
Doe vóng ich gaer van alles aan, en leit ich niks mit rös.
Zout ich aan ‘t trummelek en pakde mich ei kuikske.
Dan zag de mam: doe, deugeneit, ich zét dich in ‘t huikske.
Tralalalala.

Wie ich al get groter woort, de sjooltied waas verbie.
Doe hauw ich gaer wie jederein, ei maedje aan mien zie.
Ei knap gezichske, ‘n aardig kéndj, mit óm de kop ei duikske.
Ich sjprouk dan mit dat maedje aaf, op ein of anger huikske.
Tralalalala.

Wie ich later vrieje góng, ich waas vol gouwe moud.
Veer noume aafsjeid in de gank, ich weit ‘t nog zoo goud.
Opéns versjeende sjoonpapa, dae zag doe mit ei vluikske:
Waat mót dat mit mien dochter noe, dao in dat duuster huikske.
Tralalalala.

Went ich éns bie Petrus kóm en klop dao aan de deur.
San zaet ‘r: Jóng, kóm doe mer in, doe sjteis ter heel goud veur.
Doe höbs toch neemes kaod gedaon, doe sjteis niks in mie buikske.
Dan vraog ich: Petrus, zét mich mer mit ein éngelke in ‘n huiske.
Tralalalala.

Frits Rademacher.
Gezônge Frits Rademacher.

‘t Huuske.

Refrein: Ider huuske haet zien kruutske
Ônder idder daak is auk waal ens verdreet.
De môs neet stil staon , môs blieve doorgaon
De laefs maar eine kiër en det is unnen weet
‘t Laeve is ........ neet altiëd unne lach
Det haet ôs mam ..... ôs al zoë dök gezag
Geneet van idderen daag vergaet dien zörg en pien
Want nao raegen ......... kump zônne schien.

‘t Laeve det geit op en aaf
En löp zoë ziene gank
Veur d’n eine deurt ‘t vuuls te kort
Veur d’n andere vuuls te lank
Me haet neet alles zelf in hand
En det is auk maar good
Dink positief zoelang ‘t geit.
Det guf d’n börger mood.

Smeis dan zitste in de put
En dinks waat now gedaon
Wie kôm ik heej in Godsnaam oët
Wie môt det vaerder gaon?
Praot dan met vrinde um dich haer
Det duit dich zeker good
Dink positief zoëlang ‘t geit
Det guf d’n börger mood.

Teks en Meziek: Ben Verdellen.
Gezônge: Ben Verdellen

‘t Kapelke.

Ich zeen dich in gedachte weer wies doe ein leedje zóngs.
Es dich gelökkig lachend veur t auwt fornuuske stóngs.
Of wies doe langs dae zandwaeg leeps, dae noa t kapelke geit.
Wo t bénkske, wos doe mich höbs liere baeje, noe nog steit.
De wind zink langs n kaoreveld, n baekske, dat zink mit.
dek is t jus es of ich weer in t auwt kapelke zit.

Refrein:
Wao mien mooder mich gelierd haet óm te laeve.
Wie t laeve dat altied van mich verlank.
Auch al kin ze mich heur leefde neet mier gaeve.
Toch zek ik dék nog stil: mien mam doe bis bedank

En es de zoomer aovendzón heur létste straol lut gaon.
Door rame van t kapelke, wo get boter-bleumkes staon.
Vertélt t Limburgs léndje stil n jeugverhaol aan mich:
Dan zeen ich in die létste straol mien mooder heur gezich.
T is of det ze zégge wil: vergaet t plékske neet.
Woo ich dich op n bénkske wie ste kind waas kniele leet.

Strak zal ich mit mien kinjer auch nao t klein kapelke gaon.
Woo ich mit zwart gevouwe hénj mit mooder hub gestaon.
Dan zal ich auch mien kinjer liere baeje op die bank.
Die bank die dao al jaore steit, misschien al ieuwe lank.
Och doezend van die plékskes zien dr in ôs Limburgs land.
Wo ederein nao toe geit mit ein véldbloom in de hand.

Teks: Henk Stuurop en Harry Bordon.
Gezônge door Harry Bordon.

't Kapelke van Gelöe

Refrein: In Geloë, in Geloë sjteit ein Kapelke,
det huürt heel Belvend wie de Maas.
Mei den gaan ich nag èns gaer nao det kapelke
en doon den blumkes beej 't beeldje in de vaas.
Den kniel ich neer en den dink ich heel mich zelf:
Waoröm det jachte? Waoröm det jage?
En den besef ich: auch al had ich maar de helf,
den had ich toch nag niks te klage!
Daoröm wil ich mèt mien kinger aan de hank
dao mei èns kômme en zegge: Auch bedank!

Couplet 1.
't Waas al dök ein toevluchtsoort
veur wae 't mei get duuster woord.
't Is 'n plek öm altiëd waer te komme.
Wie of wat, del kèn dao gaar niks bômme.
't Is 'n röspunt öm dich te bezinne,
't Is 'n startpunt öm opniej waer te beginne.

Couplet 2.
't Lik in Belvend ao 't spaor,
dao loup ich binne zonger ein bezjwaor.
't Is 'n plek woë idderein geliëk is
en gèn versjil miër tösse erm en riëk is.
Dao kèn se dienen accu beej gaon laaie,
dao op die plek, die plek woë'ch altiëd van zal haaje.

Teks en meziek: Piet van Bree / Dré Geraeds

‘t Paeterke.

Waas vruuger det ouk zoë beej ôg?
As ut paeterke ôs thoës bezôch,
nae det vergaet ik neet.
Dan woort gelache en gepraot.
en smeis gevraog um gôje raod.
in oore van verdreet.

Hae kwaam dan zoë maar aangeweijd,
gewoën veur de gezelligheid,
en drônk ein teske mei.
Nao ‘t lache um de letste wiets
sprông hae waer op d’n damesfiets.
(Toen droog hae nog de pij).

En zooge we um in gen waek misschien,
dan zagte weej: wat zoël d’r zien?
Wae wet, mankeert um wat.
Dan waas hae ôs hoës veurbeejgegaon
en zooge weej dök zien fietske staon,
wao eine kranke um nuëdig had.

Nôw is det dan verleejen tiëd.
Weej zien daen beste vrind nôw kwiët,
ut paeterke is doëd.
Hae waas zoë good veur idderein,
dae mins zoë nederig en klein,
as priester waas hae groët.

Teks en Meziek: F Boermans/ B Verdellen.
De Vrijbuiters.
Gezônge: Ben Verdellen.

‘t Plaetske wao ik woën.

Waat is ‘t laeve schoën, in ‘t plaetske wao ik woën.
Dao wao mien weegske stônd, wao ik mien leefste vônd.
Dao tösse bôs en Maas, wao ens mien speulplaats waas.
Rôndum mien elders hoés, veul ik mich thoés.
En daorum blief ik gaer, wao ‘k oëts begrave waer.
Dao wao mien ganse laeve leet, beej mich kump al ein traon.
As ‘k dink aan weg te gaon, nae, nae, det kan ik neet.

Refrein: Is ‘t laeve neet wônderschoën.
In de plaats wao ik woën.
Die ik al mien leefde gaef.
Zoe lang as ik nog laef.

As ik ens in de vraemde bin.
Taegenin miene zien.
Dan tel ik gewis de daag.
Tot ik weer nao hoes toe maag.

Mien plaetske is mich alles waerd
Eine’n draum op dees aerd
En daorum dink ik hiel dök.
Heej leet mien groët gelök.

As ik ens in de vraemde bin.
Taegenin miene zin.
Dan tel ik gewis de daag.
Tot ik weer nao hoes toe maag.

Nôw geit ‘t dan gebuere: De Kammeräödjes.
(In schönen Böbmerwald)
Wäörd: Frans Boermans.

‘t Plekske.

Doën beej ein baekske det struimp langs ‘t bôs
dao weit ik ein plekske zoë stil
Dao vlei ik mich gaer op ‘t dönzige môs
wanniër ik tot rôs kômme wil.

Gans aan d’n einder zeen ik vaag, ‘t verkiër, ‘t drök gejaag
zoe klein, zoë iël, zoë vaer.
Maar oët ein buimke achter mich rup ein veugelke: Haej dich
kiek ens um dich haer.

Dao zwump ‘n aendje veurzichtig veurbeej
alsof ‘t mich neet steure wilt.
Uig dao praolt ein vlinkerke: Kiëk mich ens heej
en alle geluud is verstild.

En mien gedachte waere lich, wie de wolke baove mich
zoë stil, zoë hoëg, zoë wiëd.
Jao dan vergaet ik zörg en leid en ik weit veur zaligheid
van gen oor of tiëd.

Dao, eine nachtegaal zingk al zien leed
de zôn zônk al weg veur ik ‘t wis.
Ein klökske hiël wiëd, stil de huurs ‘t haos neet
det zaet mich wie laat ‘t als is

Ein vleugske wind ruus ônverwachs, net asof ‘t efkes lach
zoë good, zoë keul, zoë zaach
En oët ‘t deeps van mien gemood dingk ik “Och wie deej det good
dank veur daezen daag.”

Teks en Meziek Ben Verdellen/F. Boermans.
Gezônge Ben Verdellen/Lottie Boermans

‘t Sint Juttemis leed.

Refrein: Met Sint Juttemis
Dan kóm ik dich waer haole.
Dan wil ik met dich danse
Dan wil ik met dich sjanse.
En gaon weej same oét.

De duúvels gaon met fakkels door de straot.
De pestoeër dae neet mier heilig praot.
Maar nemus dae vind det det neet geit.
De bis zoeë moeëj verkleid gelök is diek gezeid.
En idderein, jao idderein, jao idderein is geweid.

Refrein: Met Sint Juttemis
Dan zinge weej ós leedje.
Dan gaon weej zinge, springe.
Dan daon wej zotte dinge.
En wat mak det nog oét.

Refrein: Jao, de kalvere die danse op ‘t iés
Die bieste zien neet wies.
Die danse op ‘t iës.

Refrein: Met Sint Juttemis.
Dan kóm ik dich waer haole.
Dan wil ik met dich laupe.
En gaon weej same oët.

Teks en Meziek: Paul Hermans/René Scheffer.
Gezônge door: Minsekinder en vrinde.

‘t Volk zit in de niste.

‘t Volk zit in de niste
de veejand met zien liste dae leet weer op de loer.
weej zulle um verjage, weej speule nôw pandoer.
Kôm vrinde det wuurd vechte
de mismood met zien knechte dae steit weer veur de paort.
weej zulle neet versage, gluif det maar op ôs waord.
Allez! allons!
kôm makkers, die rakkkers weej jage ze achternao.
Weej wille nôw de luuj weer laote lache
weej dwinge ze met ôzze goojen daag.
en wae d’r zich dan waere wilt, waat dach ge
dae velle weej met eine gekke slaag.

Kôm manne op ôg poste
en waat ‘t ouk maag koste, weej gaon nôw aan de slaag.
‘t Volk geit haos bezwieke, door sômberheid belaag.
Weej laote ôs neet kiste
weg met de pessimiste, nôw gaon ze veur de vloër
die nuëtelikke näölers, det zore klagerkoër.
Allez! allons!
te waopen! te waopen! de zwartkiëkers zien weer dao.
Allez! allons!
kôm makker, die rakkers weej jage ze achternao.
Weej wille nôw de luuj weer laote lache
weej dwinge ze met ôzze goojen daag
en wae d’r zich dan waere wilt, waat dach ge
dae velle weej met eine genne slaag.

Teks en meziek:/Frans Boermans/Jan Theelen.
Gezônge: Ben Verdellen.

Tampico.

Ik zoog twië auge wie diamante in Tampico.
Ik reisde net met mien sôkkertante door Mexico.
Verborge ônder dae Mexicaanse sombrero keek dae mich aan.
Hae knikde links en dan waer nao rechts toen zag dae spôntaan.
Olá, senora “sympatica” kôm siësta halde beej mich.
Dan gaef ik morge heej ein fiësta extra veur dich....

Refrein: Aoh Tampico ohohoho ai ai ai ai
Aoh Mexico ohohoho ai ai ai ai
Laot mich maar druime in ‘t leech van zilv’re maon.
Maar deze draum laot ik neet gaon.
Aoh Tampico ohohoho ai ai ai ai.
Aoh Tampico ohohoho ai ai ai ai.

Mien tante Ciela had vlaai gebakke en kluntjesmik.
Op hand en veut van Tequila ging det gemekkelik.
Verborge ônder dae bônte poncho keek ik of Sancho mich zoog.
Ik sprông nao links en toen waer nao rechs wiesdet ik dao loog.
Hae zag, senora “romantica” dich hebs släöpke bis van de bein.
Weej viere morge mien lekker schäöpke fiësta allein...

Wäörd: Hannelore Winter.
Meziek: Dries Holten.
Gezônge: Hannelore Winter.

Tante Fien.

Tante Fien kwaam op bezeuk.
In de gank hink nog de reuk.
Van dae môtteballe-jas.
Oët dae muffe kleijerkas.
Zeej zag: “Ik môt zuinig laeve”
Auk al heb ik gen gezin.
Um de naefkes wat te gaeve.
As ik d’r ens neet mier bin.

Refrein :Tante Fien, Tante Fien.
Jao wat zal det zalig zien.
As ze zegge: “Det Fien
môt waal dreej maol zeven zien”
In zien bukske steit hiel net
Dae krieg dit en dae krieg det.
En de kwaoje krieg niks.
Zoë is ‘t maar net!!!!

Toen ging Tante Fientje doëd
De verslagenheid waas groët
Ik heb auk mien bes gedaon.
Um ein traon te laote gaon.
Maar ein oor nao de ver-assing.
Zag d’n Hier Notaris: “Heej,
Tante Fien haet ein verrassing.
Diene naam steit neet d’r beej.”

Teks en Meziek: A. Wassen/Ben Verdellen/F. Tilburgs.
Gezônge: Ben Verdellen.

Tienertoer.

Ik heb sperrejus gestaoke
Ik heb krante rond gebrach
Wao ik cente had geraoke
Waas ik bezig daag en nach
En al meus ik smeis auk bale
Tienertoerkaart hoot mien doel
Maar toen kôs ik ze betale
En now heb ik waat ik woel

Refrein: Met d’n trein ---- door Nederland
Nao ein leuke stad of nao ‘t strand
Met d’n trein --- door Nederland
Zoë haet ‘t laeve ziene leuke kant
De huurs dan oet de raemkes ‘t ganse tienerkoër
Weej gaon op tienertoer, now allemaol bonjour
Met d’n trein --- door Nederland
Zôn joeksig reisje is toch allerhand.

Al mien vrinde en vriendinne
kreeg ik allemaol zoë vaer
En weej reize as weej kinne
altied same örges haer
Wie weej ôs dan amuzere
Och det weite weej ‘t bes
Wilt geej zelf ‘t auk probere
Gaot dan gauw nao de N.S.

Teks en Meziek: Ben Verdellen/Frans Boermans
Gezônge: Ben Verdellen en De kinder

Toverfeeke.

‘k Reej op miene fiets lets hônderfiéftig
Zeen ik enne wout, ik dink de’s mis.
Ik stap aaf, hae vruég mich glad en smiechtig:
“Haej menke, wae dinks dich waal neet des dich bis?”

Refrein: Ik bin ein Toverfeeke.
En ik kin tovere. ‘k Mein ‘t ech.
‘k tover idderein weg as ik hocus-pocus zeg,

‘k Heb lets in de viéver van de buure.
Met miene vishengel gevis.
D’n buurman dae woort kwaod det kôsse huure
Hae reep: “Wae dinks dich waal des dich bis?”

Refrein:

Neet oét Lottum.
Teks: Frans Pollux.
Meziëk: Frans Pollux.

Troetelbaer.

Wie dök haet toch mien mooder aan ôs kinderbed gestaon.
Met doèzend kleine dinger aan ‘t kinderhert voldaon.
Wie dök haet zeej gelache um ôs koeterwaals-verhaole.
Wie dök achter ‘t printebook eur träönkes al verschaole?

Refrein: Gank nôw maar slaope.
Dienen troetelbaer is beej dich.
Nog efkes knoèvele en dan nao bedje gaon.
Nog éin verhäölke want de zandman is al bezig.
Ut roèzemoèze robbedoèze is gedaon.
Gank nôw maar slaope.
Pak dien duumke dienen tuttel.
Nog ein kruutske veur dae fijne daag vandaag.
Doot dien äugskes toe mien daerke miene pruttel.
Lekker druime... en wies morge mienen blaag.

Dan hoord ik dök.. zeg pap, bring dich die blage ens nao bed.
Hae tauverde oèt tante Bet ein sprookjeskabinet.
Maar meuste weej dan slaope, kös dae niks met ôs beginne.
Dan reep dae rap ôs mam d’rbeej, det is, waat mooders kinne!

Wäörd en Meziek: Hannelore Winter.
Gezônge Hannelore Winter.

Trouw mit ein Limburgs maedje...

Mien auwesj, die zeen hie gebaore.
Zeen Limburgesj in merg en bein.
Ouch ich höb mien hart hie verlaore.
Det sjteit veur mie Limburg allein.
Ich weit nog zoo goud, ich ging vrieje.
De pap zag: noe kóm éns bie mich.
Noe, loester éns jóng, ich maag lieje.
“Das doe’t zuls doon sjus wie ich...

Refrein: Trouw mit ei Limburgs maedje.
Dat is bie mich in tél!
Trouw mit zoo rozeblaedje.
Blief angesj vriegezél!
Zék ‘t ouch aan dien jónges.
Es die éns trouwe gaon!
Trouw mit ei Limburgs maedje.
Dat höb ich ouch gedaon!

Ich höb mich de zaak goud bekeke.
Want maedjes die waere d’r zat.
Mer later, doe is toch gebleke.
Dat vader geliek haet gehad.
“t Maedje woo ich miet ging trouwe.
Wae hauw dat ouch angesj verwach.
Waas ein van die Limburgse vrouwe.
Woovan miene pap haet gezag:

Giel Aerts.
Gezônge: Firts Rademacher.

Truuk in d’n tied.

Wannier ik smeis door Venloos straote dwaal.
Dan druim ik gaer van de riddertièd.
Waat mich umringk vergaet ik dan totaal.
en ‘t noow en heej bin ik dan efkes kwiet.
Dan zeen ik mich als middelieuwse vrouw.
Aan de waterput, zoeë wie det toen dan waas.
Aan ‘t spinneiwel of aan ‘t waefgetouw.
Of ik doon de was in ‘t water van de Maas.

Refrein: Kwaam ik meschien te laat op aerd.
Det waas mich waal ‘t weite waerd.
‘k Dingk det de mins gebaore wuurt.
Juus in de ieuw die beej um huurt.
Ik bin maar bliej det ik toen neet.
In de riddertièd mien laeve sleet.
Want waas det waal, net wieste zaes.
Dan waas ik noow d’r neet gewaes.

Smeis zeen ik mich te paerd door Venlo gaon.
Men mien gevolg as jónkvrouw van ‘n kastiel.
Die schoeën kleijaasj, wie zoel die mich waal staon.
Zónnen diadeem, gewoeën ein prónkjewiel.
Thoès op de börch zeen ik mich aan de raam.
en zeelsbedreuf pleng ik dao traon nao traon.
As miene prins mich noow maar schake kwaam
En dan met mich nao vader ab woel gaon.

Teks en Meziek: Frans Boermans/Gregor Theelen.
Gezônge: Christel v. Rijn/Marlie Boermans/Lottie Boermans.
Jaor 1993

Twie blajer.

Wie twie blajer in de lóch, weijt de wind ós taegenein.
Maar dan dwarrele weej wiejer, weer wiejer oéterein.

Wie twie buuëtjes op de majjem, gaon weej efkes naevenein.
Maar de majjem drief ós auk weer oéterein.

Wannier ligge weej same in de have?
Wannier hald ik dich eindelik in mien erm?

Refrein: Ik wil mier
Ik hald ut neet mier oét.
Ik blief maar aan dich dinke.
As ik mien auge sloét.
Ik wil mier.
‘Nne nach met dich allein.
Eine kier in ós laeve doén beejein.

Jao dae rink um miene vinger, is ein teiken van gelök.
Maar laot det dich neet weerhalde.
Daorum maak ik mich neet drök.

Ik krieg vleugels as weej danse.
Wie twie veugel in de nach.
Jao zeg mich, hebbe weej noow neet al lang genóg gewach.

Wannier draag ik dich in mien erm nao baove.
Wannier, wannier.

Teks en Meziek: Michiel van der Grinten.
Gezônge door: Minsekinder.

Twië name.

Ik waet ‘t nog good lang geleeje.
Ik zeen nog dae’n beukebaum staon.
Twië name dao-in oëtgesneeje
det had ik oët leefde gedaon.

Die kleine dinger oët ôs jônge jaore.
Vergaet ik neet, die rake noeïts verlaore.
De riëkdôm dae toen in ôs jeug is opgespaard,
blief in de schatkis van ôs hert veurgood bewaard.

Dae’n baoveste naam waas det blôndje
ik zeen nog zien leeflijk gezich.
Waat waas ik verkikkerd op Gôndje,
dao ônder dae naam waas van mich.

Zoë woelste dien leefde verklaore
umdet ‘t veur iëwig dan scheen.
Waat zoël d’r van um zien gewaore.
Ik heb Gôndje noets mier gezeen.

Teks en Meziek: J. Theelen/F. Boermans.
Gezônge: Ben Verdellen/ Lottie Boermans.